MERJAM2 için Yapılmıştır

Yapanlar:

WHOisREM02

BU BEN

BLACK-NEMO

https://black-nemo.itch.io/

Muhammed Emir Tohumcu

Ethereon Studios

https://itch.io/profile/muhammed-emir-tohumcu

EREN SOYLU

itch.io hesabı yok galiba

OYUNDAKİ TÜM HERŞEY 3 GÜN İÇERİSİNDE YAPILMIŞTIR...

HERHANGİ Bİ YERDEN ALINMAMİŞ OLUP HERŞEY 3 GÜN İÇERİSİNDE YAPILMIŞTIR

HERHANGİ BİR ŞEKİLDE YAPAY ZEKA KULLANILMAMIŞTIR!!!

Oyun Yapma deneyimimiz Az oluğu için KUSURA BAKMAYIN...

w a s d ->Hareket

ctrl ->aşşağı inme

shift ->yukarı çıkma

mause sağ click ->yönlendirme

Gökyüzünde süzülen incecik kanatlarımız, dünyanın yankılarıyla dolu sessizlikte sessiz bir ezgi çalıyordu. Bizler birer sinektik; küçücük, belki de unutulmaya mahkûm ama bizim için o hayatın tam ortasındaydık. Ve birimizin, en sevdiğimizin, babaannemizin gözleri artık bu hayatı göremiyordu.

Babaannemizin körlüğü… Bir anda gelmişti. O güçlü, bilge ve bize hep hikâyeler anlatan babaannemiz, bir sabah kanatlarını titreterek, "Artık ışığı göremiyorum," demişti. Bizse ne yapacağımızı bilemez halde etrafında dönüp durmuştuk. Sinekler, insanlar kadar büyük değildi belki ama acıları, çaresizlikleri ve sevdiklerini kurtarma çabası aynıydı.

Bir gün, babaannemiz eski bir efsaneden bahsetti. İnsanların evlerinde bir hilal varmış. O hilalden bir parça, eğer elde edilebilir ve getirilebilirse, kör gözlere ışık olurmuş. Hikâye çok eskiydi, belki doğru bile değildi ama başka seçeneğimiz yoktu. Biz, babaannemizin bir daha bizi görebilmesi için her şeyi yapardık. Ve işte o gün, karar verdik.

İnsanların evine girecektik.

Evin kapısı… dev gibi. İnsanların yaşam alanı devasa bir dünya gibi görünüyordu bize. İçeri sızmak bile bir mücadeleydi. Her an, her köşede tehditler vardı. Ama başardık. Birbirimizi takip ederek daracık bir aralıktan girdik. Evin içi, bir cehennem gibi karışık ve ürkütücüydü. İnsanların sesi yankılanıyor, havada yemek kokuları dolaşıyordu. Biz ise çaresizce ilerliyorduk.

Hilalin olduğu salon… Babaannemizin tarifine göre evin derinlerinde bir yerde olmalıydı. İnsanların göremeyeceği kadar küçük, ama bizim için büyüleyici bir parlaklık yaydığı söyleniyordu. Yol boyunca tehlikeleri atlattık. Bir pencerenin kenarında bizi avlamak için bekleyen bir örümceğin ağından son anda kurtulduk. İnsanların dev elleri arasından sıyrıldık. Tüm bunlar olurken tek bir düşünce vardı zihnimizde: Babaannemiz bizi bekliyordu.

Sonunda o salona ulaştık. Ve orada, tam karşımızda, hilali gördük. İnce, kıvrımlı ve göz alıcı bir parlaklıkla orada asılı duruyordu. Işık, onu kutsal bir şeymiş gibi gösteriyordu. Babaannemiz haklıydı, diye düşündük. Gözlerine yeniden ışık olacak şey tam karşımızdaydı. Yaklaştık. Her kanat çırpışımızda içimizdeki umut büyüyordu.

Dokunduğumuz anda her şey değişti.

Hilale dokunduğum anda, zihnimde bir anı canlandı. Babaannemizin uzaklara dalıp, "O hilalin bulunduğu salona giren hiçbir sinek geri dönemez," dediği günü hatırladım. Gözlerim büyüdü. Kanatlarım titremeye başladı. Ama o an çok geçti. Hilal… bir tuzaktı.

Kanatlarımda bir yankı hissettim. Parlaklık birden soldu ve bir ağırlık çöktü üzerimize. Hareket edemiyorduk. Tuzağın yapışkanı bütün bedenimizi sarıyordu. Çırpındık. Daha çok yapıştık. Diğerleri bana bağırıyor, kaçmaya çalışıyordu. Ama faydasızdı. Babaannemizin neden geri dönemediğini o anda anladım. Hilal, bir umut değil, bir sondu.

Yapışkanın içinde hapsolmuşken, birbirimize baktık. Çaresizlik gözlerimizin önüne serilmişti. Kanatlarımız titreşmiyordu artık. "Babaannemiz bizi bekliyor," diye fısıldadık, ama sesimiz bile çıkmıyordu artık.

Ve sonra… karanlık.